Το όλο θέμα μοιάζει, παρά τη γενική κοινωνική σημασία της μετανάστευσης, με μια πολύ προσωπική εμπειρία ενός ατόμου. Παρόλο που γίνονται μέρος μιας συλλογικότητας, δεν θα είναι ποτέ μια μη προσωπική κατάσταση. Γι' αυτό χρησιμοποίησα τη δική μου φωνή με ένα εφέ χορωδίας και σε διαφορετική τονικότητα. Ήθελα να δημιουργήσω μια μυστικιστική ατμόσφαιρα με κάποια όργανα που παραπέμπουν σε αρχαϊκούς ήχους. 

Δούλεψα κυρίως με φράσεις που ειπώθηκαν στις συνεδρίες κοινωνιοδράματος τις οποίες και χρησιμοποίησα για τα φωνητικά μου:

Επεισόδιο 51

"Ήρθα εδώ για το καλύτερο μέλλον των παιδιών μου" παραδέχεται ο συμμετέχων με τον αισθητήρα S7.

Επεισόδιο 160

Ο S2 θέτει το ερώτημα "Δεν είμαι Ελευσίνιος, σπάνια πήγαινα στο χωριό [...] Αναρωτιέμαι τελικά πού (ανήκω);" 

Η φράση "Δεν είμαι Ελευσίνιος" μοιάζει επίσης με ένα ερώτημα προς τον κόσμο για το που να βρει μια θέση σε αυτόν.

Η κύρια synth αρμονία βασίζεται στο γράφημα 160 P4, δίνοντάς μου την αίσθηση ενός ανθρώπινου παλμού, σαν να προχωράς, να συνεχίζεις στη νέα κατάσταση που συνδυάζεται επίσης με τη θλίψη της απώλειας του παλιού και την ελπίδα της απόκτησης μιας νέας συλλογικότητας, αμφισβητώντας πάντα τη δική σου θέση στην κοινωνία. Όλο το κομμάτι πρέπει να μοιάζει με τον στοχασμό κάποιου που έφτασε σε μια νέα χώρα, αισθανόμενος πόνο και ελπίδα, ίσως και ευφορία.

Αυτό το συναίσθημα δημιουργείται από την καμπύλη της Σκηνής 85, P1, σχημάτισα τις νότες midi με βάση αυτή. Ο ήχος ανεβαίνει προς τα πάνω και κρατάει την υψηλή νότα για λίγο, αυτό δίνει μια δραματική αίσθηση που κινείται επίσης προς τα κάτω στα επόμενα δευτερόλεπτα... επιστρέφοντας στη γη, στην πραγματικότητα.