Βλέπω ένα νεκρό, κακοποιημένο τοπίο που το έχουν εκμεταλλευτεί οι άνθρωποι και η βιομηχανία τους, με τους θορύβους, την κίνηση, παραγωγή, τις δυσαρμονίες. Οι άνθρωποι μένουν πίσω, η βιομηχανία ξεθωριάζει και πεθαίνει ξανά... Εκφράζεται η ελπίδα για ένα νέο περιβάλλον, που θα δημιουργηθεί από ανθρώπους σε αρμονία με τη φύση, αφήνοντας την αγάπη να αναπτυχθεί αντί του καπιταλισμού και τη φύση αντί της αποτελεσματικότητας.

Εδώ απλά άφησα τον εαυτό μου να αιωρείται μέσα στους ήχους που είναι βιομηχανικοί αλλά και ατμοσφαιρικοί ταυτόχρονα, σαν ηχογράφηση περιβαλλοντικών ήχων. Το πρώτο μέρος απεικονίζει ένα άγριο τοπίο που καταλαμβάνεται από ένα βιομηχανικό κίνημα, από ένα μη φυσικό πράγμα... που πλησιάζει από όλες τις πλευρές με αργά και βαριά βήματα. Τελικά η βιομηχανία εγκαθίσταται. Τα πράγματα αρχίζουν να κινούνται μέχρι που καταλαμβάνουν τον χώρο μόνο οι βιομηχανικοί θόρυβοι. Στις ηχογραφήσεις του κοινωνιοδράματος αναδεικνύεται η οπτική των συμμετεχόντων που αντιπροσωπεύουν την εργατική τάξη, τον ανθρώπινο παράγοντα στον τομέα της εργασίας. Ηχητικά αποδίδεται με χαμηλούς τόνους προσδίδοντας μία αίσθηση μαζική και αδύναμη ταυτόχρονα. Οι άνθρωποι μένουν πίσω, η φύση μένει πίσω. Οι διάλογοι της ηχογράφησης δεν έχουν σημασία, όμως η ανθρώπινη ατμόσφαιρα προσδίδει ένα συγκεκριμένο συναίσθημα που αποδίδεται με ζεστούς, θλιμμένους και συνάμα ελπιδοφόρους ήχους. Έπαιξα τις αρμονίες σκεπτόμενη τον αγώνα μιας βασανισμένης φύσης και των ανθρώπων της εργατικής τάξης, που αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στην ανάγκη ύπαρξης της βιομηχανίας λόγω θέσεων εργασίας και στην καταστροφή του περιβάλλοντός τους, που υποτίθεται ότι τους κρατάει υγιείς και ασφαλείς. Οι βιομηχανικοί ήχοι του χάλυβα προσπαθούν να συνεχίσουν να υπάρχουν αλλά πεθαίνουν αργά. Με το θάνατο της βιομηχανίας δημιουργείται ένας νέος χώρος γεμάτος ελπίδα για το μέλλον.