Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρξε μια εποχή - η εποχή του Χρυσού και μια εποχή αέναης ξεγνοιασιάς, της αιωνιότητας και των ημερών, οι παλιές εποχές του Κρόνου. Αυτό το παραμύθι είναι διαφορετικό: μιλάει για μια πιο πρόσφατη εποχή, για δυσκολίες και Φωτιά και ιδρώτα - μια εποχή που οι πολλοί, έγιναν ένα. Μια εποχή που οι μοίρες σφυρηλατήθηκαν μαζί, που η μοίρα κάηκε και λύγισε από τις μάζες, ρευστή σαν ατσάλι.

Για το The Molten Age, οι λεκτικές αφηγήσεις από τις συνεδρίες κοινωνιοδραμάτων έχουν ερμηνευτεί σε μια προσπάθεια να μεταφραστούν τα συναισθήματα της κοινότητας και της συλλογικής δύναμης με όρους μη γραμμικής αφήγησης. Δημιουργήθηκε ένας παραλληλισμός μεταξύ και του ιδεώδους της εργατικής βιομηχανίας και του μύθου των Hecatoncheires, ανατρέποντας την καθιερωμένη εξουσία με τη θέληση των πολλών. Το απόσπασμα από συνεδρίες κοινωνιοδράματος, «σε όλο τον πλανήτη, η βιομηχανία συνυπάρχει με ανθρώπους και πράγματι πολλές φορές οι ανταλλαγές παρέχουν καλή ποιότητα ζωής», ήταν βασική έμπνευση για αυτόν τον άξονα.