Το σπίτι του Κρόνου είναι ερειπωμένο, η γη είναι ξηρή και ήσυχη. Οι ώρες δεν περνούν ποτέ, στη μακρά αναμονή για απαντήσεις. Ο χρόνος δεν είχε αρκετούς γιους για να καταβροχθίσει και άρχισε να καταβροχθίζει τον εαυτό του.

Το ρολόι σταμάτησε να χτυπάει στην ηλικία μου, και η δική μου, είναι μια εποχή σκουριάς.

Είμαστε φτιαγμένοι για να σφυρηλατούμε και να κατασκευάζουμε. Θάψτε το παλιό, ώστε το νέο να ανθίσει, γυαλίστε τα γρανάζια για να μην σκουριάσουν. Καθώς περνάει ο Χρονο-Φάγος, θα αρχίσει η εποχή της εργασίας και των ημερών.

Η πολύ πολωμένη κατάσταση σχετικά με την πτυχή των «εμείς και αυτοί», από τη συνεδρία του κοινωνιοδράματος έγινε πολύτιμη για την καλλιτεχνική μου προσέγγιση. Φαίνεται ότι η ιστορία της πόλης και η μοίρα κάποιου που είναι «πολίτης δεύτερης κατηγορίας» έχει επίσης επηρεάσει την ταυτότητα των κατοίκων, παρά την εκπαίδευση ή τα ενδιαφέροντά τους. Η δικαίωση που περιμένουν για την ύπαρξή τους δεν γίνεται και δυστυχώς «εξαρτάται» από την πόλη. Σαν να μην μπορούν να ξεχωρίσουν από την πόλη.