ΚΔ.2: Τα ΕΛΠΕ;

Σ.5: Στέκουν αγέρωχα. Δεν τα συγκινεί τίποτα. Μόνο ζητάνε χρήματα. Οπότε;

ΚΔ.2: Κάποια στιγμή είπες «εγώ είμαι η πόλη».

Σ.5: Ε βέβαια. 

ΚΔ.2: [απευθύνεται στο άγαλμα της Φεύγουσας Κόρης, που στέκεται μπροστά στα ΕΛΠΕ] Κι εσύ; Εδώ η Κόρη;

Σ.9: Τα ΕΛΠΕ με φοβούνται. Το βλέμμα του όλη την ώρα τον εκθέτει. Κοιτάζει αλλού. Ενώ εγώ τον κοιτάω συνέχεια στα μάτια, αυτός κοιτάει αλλού, ακούει τους άλλους. Η δύναμή του είναι μόνο όταν περιτριγυρίζεται από άλλα άτομα. Όταν αντιμετωπίζει εμένα, δεν μπορεί, χάνει τη δύναμη του. Για αυτό με έχουν πεταμένη εκεί μέσα, στο Μουσείο. Γιατί με φοβάται. Αλλά εγώ επιτέλους κινήθηκα και τον αντιμετώπισα. 

Σ.5: Και τι άλλαξε;

Σ.9: Άλλαξε, ότι χαλάρωσε τον κλοιό προστασίας που σχημάτιζε με τα χέρια του.

ΚΔ.2: Μάλιστα.