Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών επανεμφανίζεται με μεγαλύτερη ένταση υπό το αίσθημα αδικίας που νιώθουν οι ντόπιοι για τα προνόμια των αλλοδαπών σε μια αντιστροφή του ποιος έχει πραγματικά ανάγκη και ποιος είναι ο δικαιούχος προστασίας.
ΚΔ=Κοινωνιοδραματιστής/τρια, Σ=Συμμετέχων/ουσα
Σ.4: Να σας μιλήσω λίγο για την πραγματικότητα στην Ελευσίνα. Μέχρι και πριν από δέκα χρόνια στα Ρώσικα, που λέμε, οι άνθρωποι ζούσαν σε ξύλινες κατασκευές, πώς βλέπουμε στα καρτούν τα σπιτάκια; Έτσι και είχαν για πόρτες…
Σ.5: Ήταν μετά τον πόλεμο, πολύ μακριά στον χρόνο.
Σ.4: Όχι όχι όχι. Υπάρχουν τέτοια σπίτια μέσα στον οικισμό.
Σ.6: Εντάξει δεκαπέντε χρόνια έζησα στην Κορυτσά και δούλεψα εκεί...
Σ.4: Άσε την Κορυτσά. Μιλώ για αυτούς που ήρθαν εδώ το ’68- εγώ γεννήθηκα το ’67, χτύπησα το ’69, κι αυτοί εδώ οι άνθρωποι έκαναν τα πάντα για να με στείλουν πίσω στη Ρωσία για να ξαναδώ. Για αυτό στο λέω, τους ξέρω. Στα σπίτια τους αντί για πόρτα είχαν κουρελούδες. Εκεί λοιπόν γέμιζε νερά έως πρόσφατα, όπως πλημμύρισε η Μάνδρα. Τώρα το ότι εκεί βρίσκεται το στρατόπεδο της Αεροπορίας και έχει κατά κάποιο τρόπο αναβαθμίσει την περιοχή είναι άλλο κομμάτι. Πριν από τέσσερα χρόνια μπήκαν να τους φτιάξουν άσφαλτο. Άρα λοιπόν, βλέποντας ότι το κράτος δίνει χρήματα για τους ξένους, τα χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπορεί κάποιος από τα Ρώσικα να σου πει πως εμείς είμαστε τόσα χρόνια εδώ..
Σ.5: Σε τσαντίρια…
Σ.4: Σου λέω τώρα πώς το βλέπουν. Το ότι είναι σε τσαντίρια και την ίδια στιγμή οι αλλοδαποί παίρνουν τα χίλια ευρώ που τους δίνει το κράτος, είναι κάτι ορατό σε αυτούς.
ΚΔ.2: Καθίστε, μην μπούμε σε αυτό.