Μια συμμετέχουσα ανοίγει τη βαλίτσα της και παρόλο που βλέπει όλα τα αντικείμενα δεν τα αγγίζει γιατί δεν είναι δικά της, όπως εξομολογείται. Έτσι δημιουργεί μια απόσταση από τα πράγματα εκτός ενός με το οποίο έχει μια ιδιαίτερη σύνδεση.
ΚΔ=Κοινωνιοδραματιστής/τρια, Σ=Συμμετέχων/ουσα
ΚΔ.1: Η δικιά σου βαλίτσα;
Σ.8: Η δική μου βαλίτσα έχει κάτι παλιά χαρτιά που μοιάζουν με συμβόλαια χωρίς είμαι πολύ σίγουρη. Έχει τρίμματα από καπνά, κι όταν την ανοίγεις μυρίζει πετρέλαιο. Κι έχει κι ένα πέταλο. Αλλά τίποτα από όλα αυτά, εκτός από το πέταλο, δεν μπορείς να τα αγγίξεις. Δηλαδή, όλα τα άλλα τα βλέπεις αλλά δεν τα αγγίζεις, δεν είναι απτά. Αλλά το πέταλο μπορείς να το πιάσεις.
ΚΔ.1: Γιατί τα άλλα δεν μπορείς;
Σ.8: Γιατί το έχω σαν αφήγηση, δεν είναι δικό μου, δεν το πιάνω. Αλλά το πέταλο μπορώ να το πιάσω.
ΚΔ.1: Ωραία.