Σ.5: Η δική μου βαλίτσα έχει πάρα πολύ ωραίες αναμνήσεις, παιχνίδια και τραγούδια. Ήμουν ένα παιδί που δεν του έλειψε τίποτα. Η μητέρα μου ήταν από χωριό και συγκεκριμένα από τις Θεσπιές Θηβών, είχε πολλούς αδελφούς και αδελφές. Πηγαίναμε στο χωριό και έβλεπα τα γαϊδουράκια, τις κότες, τις κοτούλες. Είχα πολύ ωραίες αναμνήσεις, γλέντια, χορούς.

ΚΔ.1: Τι χορεύατε;

Σ.5: Χορεύαμε δημοτικά τραγούδια

ΚΔ.1: Τσάμικα, καλαματιανά, τέτοια;

Σ.5: Ναι, καλαματιανά, τέτοια πράγματα. Απ’ όλα.

Σ.4: Κυκλικούς χορούς.

Σ.5: Κυκλικούς χορούς, ναι. Η γιαγιά, που μας έφτιαχνε πίτες όλων των ειδών. Υπάρχουν πολλές φωτογραφίες από το χωριό.

ΚΔ.1: Για πιάσε μία φωτογραφία και δείξ’ τη μας εδώ.

Σ.5: Να πιάσω μία φωτογραφία [κάνει την κίνηση σαν να πιάνει με τα δύο χέρια μία φωτογραφία]. Ε, να η φωτογραφία.

ΚΔ.1: Τι είναι εκεί;

Σ.5: Τώρα αυτό που μου έρχεται στη μνήμη, ακριβώς εδώ [δείχνει με το χέρι] πιο πάνω, είναι το νηπιαγωγείο που πήγαινα. Η Ελευσίνα είχε και ιδιωτικά νηπιαγωγεία και γυμνάσια τότε. 

ΚΔ.1: Προχωρημένη.

Σ.5: Προχωρημένη, ναι. Αυτό το είχε η θεία μου. Θυμάμαι στο νηπιαγωγείο ένα τεράστιο δέντρο στη μέση και εκεί μας έβαζε τιμωρία. Βέβαια!

Σ.6: Καταγράφονται όλα!

Σ.5: Λοιπόν, δεν θυμάμαι τι είχα κάνει, ήμουν πολύ μικρή η καημενούλα, είχα μπει κι εγώ στο δέντρο τιμωρία. Αυτό το θυμάμαι. Υπάρχει ακόμα το δέντρο σε ένα καφέ της πόλης, τον «Ηλιοπότη».  Λοιπόν, θυμάμαι το Δημοτικό. Αχ, εκεί να δεις χαρές και γλέντια! Τι γινότανε…Τότε που πήγα εγώ στο Δημοτικό σχολείο, στο Δεύτερο και στο Πρώτο Δημοτικό Ελευσίνας [δείχνει προς μία κατεύθυνση]

Σ.4: Είναι από εδώ [δείχνει προς την άλλη κατεύθυνση]

Σ.5: Ναι, από εκεί είναι. Ήταν ωραία τα σχολεία. Τα κτήρια επιβλητικά, οι δάσκαλοι όμως... εκεί είχαμε ένα θεματάκι με τους δασκάλους.

ΚΔ.1: Τι είχατε;

Σ.5: Πολύ καλοί [κουνάει έντονα και ειρωνικά τα χέρια]

ΚΔ.1: Πολύ καλοί;

Σ.4: Βέβαια…

Σ.5: Τι να σας πω! Πρώτον, ήταν μεγάλοι στην ηλικία. Αυτό δεν έχει καμία σχέση βέβαια. Αλλά μας χτυπάγαν ρε παιδί μου…

ΚΔ.1: Βέργα;

Σ.5: Και ξέρεις πού; [δείχνει τα ακροδάχτυλα του χεριού]. Πέρνανε τη βίτσα και αίντε- αίντε! Και τι τους είχαμε κάνει; Τίποτα!