ΚΔ.1: Η δική σου βαλίτσα, τι έχει;

Σ.4: Ένα ανθοδοχείο..

Σ.4: Το ανθοδοχείο αυτό είχε πολλές λύπες κι όταν γέμιζε, μαζεύαμε λουλούδια και τα βάζαμε μέσα για να συνεχίσουμε.

ΚΔ.1: Είπες, είχε πολλές λύπες

Σ.4: Είχε πολλές λύπες. Με δάκρυα.

ΚΔ.1: Δάκρυα, α!.

Σ.4: Υπάρχει τώρα, μέσα στην τσάντα μου.

ΚΔ.1: Και όταν γέμιζε, τι…

Σ.4: Όταν γέμιζε με τα δάκρυα, έμπαιναν λουλούδια μέσα

ΚΔ.1: Ξέρεις τι είναι όλα αυτά τα δάκρυα, που γέμιζε το βάζο σου;

Σ.4: Ναι, είναι η απόρριψη, είναι το περιθώριο, είναι η καταγωγή…

ΚΔ.1: Και κάθε φορά που γέμιζε έμπαιναν λουλούδια μέσα..

Σ.4: Έμπαιναν λουλούδια γιατί η φύση αναζωογονείται, άρα κι εμείς πρέπει να βάλουμε τα λουλούδια εκεί, γιατί αυτό έμπαινε στο τραπέζι οπότε είχε δρόμο, οπότε πάλι σταμάταγαν τα δάκρυα – ένα βήμα παραπέρα. 

ΚΔ.1: Ωραία. Ευχαριστώ.