Μια κατάδυση στην ατομική ευθύνη και τον ρόλο του ατόμου με αναφορές στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο θα μπορούσε να περιγράψει αυτό το επεισόδιο. «Σε μια κατάσταση εκτεταμένου άγχους, ανασφάλειας και χαοτικής κατάστασης, πώς μπορεί κανείς να ορίσει τόσο ξεκάθαρα τη θέση του και να παραμείνει στο εγώ του;»
Ο κοινωνιοδραματιστής συνεχίζει, παίρνοντας στα σοβαρά την υπάρχουσα πραγματικότητα που καταπίνει τα παιδιά της «και πολλοί άνθρωποι χάνονται» και το γεγονός ότι «ποτέ δεν υπήρξαν ιδανικές συνθήκες για να μάθει κανείς και να πάρει τη θέση του» και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ατομική ευθύνη είναι μια «προσωπική μάχη».
ΚΔ=Κοινωνιοδραματιστής/τρια, Σ=Συμμετέχων/ουσα
Σ.3: Σε μία κατάσταση που διαμορφώνεται -ειδικά για τις νεότερες γενιές χωρίς να εξαιρούνται και οι μεσαίες γενιές λόγω συνταξιοδότησης – διάχυτης ανησυχίας, ανασφάλειας, και μιας χαοτικής συνθήκης, όπως εγώ τη νιώθω – εκτός κι αν είναι μόνο κάτι δικό μου αλλά από την άλλη το ίδιο εισπράττω - πώς μπορεί κανείς έτσι διακριτά να καθορίσει τη θέση του και να παραμείνει στο εγώ;
ΚΔ.2: Είναι μία προσωπική μάχη. Υπάρχει και μία πραγματικότητα. Ένα μεγάλο μέρος του κόσμου χάνεται.
Σ.3: Ακριβώς.
ΚΔ.2: Ακριβώς επειδή δεν ξέρει ποια είναι η θέση του. Δεν του την έμαθαν, δεν μπόρεσε να τη βρει ο ίδιος από μόνος του με αποτέλεσμα να χάνεται. Είναι μία πραγματικότητα.
Σ.3: Οι συνθήκες δεν είναι καθοριστικές, όμως; Και μάλιστα πάρα πολύ δυνατές;
ΚΔ.2: Ποτέ οι συνθήκες δεν ήταν ούτε θα είναι ιδανικές. Μπορεί να είναι καλύτερες μεν, αλλά ιδανικές ποτέ. Σε καμία κοινωνία οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές για να βρεις τον εαυτό σου. Μπορεί να συμβαίνει σε ιστορικές περιόδους και για κάποιες ομάδες ανθρώπων, αλλά αυτό δεν ισχύει πάντα και παντού και έτσι δεν ξέρουμε αν αύριο θα είναι. Γιατί έχει να κάνει με το ανθρώπινο στοιχείο, το οποίο είναι ασταθές. Καταλάβατε;